Mijn beste vriendin haar dochter kreeg haar diagnose als ze net geen 18 jaar was. Geen klap bij heldere hemel maar wel een zucht van verlichting van ‘hey, hoe ik me soms voel, heeft echt wel een verklaring!’ Toch voelt ze zich vaak een buitenbeentje en is het zelfvertrouwen soms ver te zoeken.
Toen ik haar leerde kennen, voelde ik direct een connectie en voelde ik ook de pijn en het onbegrip dat schuilt in dat hoofdje van haar. Vaak probeer ik me in te beelden wat er allemaal in haar omgaat…
T. kan prachtig tekenen en kan zich uren verliezen in het ontwerpen en verfijnen van een kunstwerk. Ze kruipt met haar iPad de zetel en vertrekt naar haar eigen wereld. Vandaar ook dat ze heel graag naar het kunstonderwijs wou gaan maar er kriebelde nog iets anders. Ze wou heel graag studeren en op kot gaan. Op de Howest in Kortrijk kan je dan ook een magnifieke opleiding volgen om games te tekenen. Zo gezegd zo gedaan. Mama zocht en vond een kot, alles werd mooi ingericht en hop het academiejaar begon. T. vertrok met een bang hartje en dito zelfvertrouwen. Het is niet evident om het ouderlijke huis te verlaten en op je eigen benen te staan, dat is het niet voor iemand zonder autisme, laat staan voor iemand waar alles dubbel zo hard binnenkomt en totaal geen idee heeft van wat er op haar gaat afkomen.
De start was niet denderend, laat ons eerlijk zijn: catastrofisch! Mama schakelde de hulp in van een auticoach maar al snel werd duidelijk dat dit niks voor T. was. Ze heeft heel hard gewerkt en gestudeerd maar als ze echt eerlijk was, was het teveel ineens en vaak heel hard en snel om te kunnen volgen.
MAAR niet getreurd,er was een plan B in de maak. In april ging T. deelnemen aan een ingangsexamen voor de meest gerenommeerde kunstschool in Gent. En nu komt de kat op de koord of de aap uit de mouw. Ik kom op bezoek en ze laat me weten dat alles ingediend is en dat ze haar werken gaan verdedigen is voor een jury. Een jury die volgens T. al haar werken getrasht heeft (ja, dat was het woord). Er was niks goed, zelfs kinderlijk getekend. Daar viel ik al bijna van de zetel af. Dan kreeg ze ook de vraag of ze wel ging kunnen volgen want ja, ze kwam uit het TSO. Say what?! En of haar autisme opgevolgd werd door iemand, was ze wel in begeleiding? Was dat geen ‘recipe for disaster’?
Kijk, daar zakt mijn broek al van af hé…
Dan hadden ze na het gesprek gezegd dat ze op de dag zelf of de dag erna iets gingen laten weten of ze geslaagd was. Het jurygesprek was op zaterdag, ik kwam dinsdagavond op bezoek en niets, njet, geen mailtje dus…ze was er niet bij. Enfin, dat kon gewoon niet. Het talent spat ervan af. Dus hebben we samen eens een mailtje gestuurd naar de verantwoordelijke voor de opleiding.
Woensdag kreeg ze bericht dat ze erbij was en mocht aan de opleiding beginnen in september.
Als je belooft iets te laten weten aan een persoon met autisme op de dag zelf of de dag erna, weet toch dat je dit effectief moet doen? Of overdrijf ik nu? Iemand een beetje voorspelbaarheid bieden kan nooit geen kwaad, toch? T. haar ieniemienie beetje zelfvertrouwen was alweer ver onder nul gezakt omdat men niet doet wat men met haar afspreekt. We waren plan C al aan het voorbereiden dit terwijl het helemaal niet nodig was!
Dus eerlijk merk ik meer en meer dat het knokken is van de eerste minuut tot de laatste als je met je autisme ergens binnenwandelt. Al is het in hun opleiding, in hun vrije tijdsclub of het latere werkleven…rekening wordt er niet met hen gehouden. Het is zoals Elise Cordaro zegt, de awareness mag er nu eindelijk wel eens komen en de mensen mogen zich eindelijk eens beginnen openstellen. Onze wereld wordt alleen maar mooier met mensen zoals T. en haar kunstwerken!
Binnenkort te bewonderen met haar meesterwerken all over the world, you go T. !
You rock my world!
