en wat me vaak van mijn sokken blaast als moeder van een kind met een beperking.
De laatste maanden zijn hier heel stresserend geweest. Volgend jaar gaat onze zoon naar het middelbaar buitengewoon onderwijs in Gent. Daar komt een heel traject bij kijken als laatstejaars student in het lager onderwijs: op zoek gaan naar talenten, wat wil je later worden,… We krijgen brieven in de boekentas en invulblaadjes want ineens moet er richting gegeven worden aan “de toekomst”.
Er komt ook een eindevaluatie met een “klassenraad” en een oudercontact met het CLB en alle mensen die hem omkaderen op school. Op 17 maart was het onze beurt (note: weet dat de inschrijvingen in Gent starten op 27 maart). We worden verwelkomd door de directie, CLB, zijn klasjuf, de maatschappelijk assistente en de verantwoordelijke van het CLB. Naar mijn aanvoelen was het een goed gesprek met wederzijds goede argumenten en bevindingen. Maar wat wij dachten als ouders en wat zij naar voor schoven was wel “anders”. En het duurde even voor het op tafel lag.
We gingen niet op zoek naar een school van niveau OV3 maar OV2… We hadden al scholen bezocht en onze voorkeur lag al een beetje vast in ons hoofd en nu verdween dat als sneeuw voor de zon want we moesten terug heroriënteren. En vooral: kijken of er plaats is!
Dus de week voor de inschrijvingen opgestart werden, konden we alsnog de school gaan bezoeken. We werden daar echt goed ontvangen. Ik wist onmiddellijk dat mijn zoon zich daar zou thuisvoelen…maar toen kwam de koude douche: er waren 4 beschikbare plaatsen EN online inschrijven was niet meer aan de orde: dus aanschuiven/kamperen was de boodschap. De inschrijvingen startten om 6u op maandagmorgen 27 maart.
Awel dan ben ik toch even gecrasht…
WTF! Wat is het toch soms zoooo oneerlijk. Kinderen met een beperking worden toch zo vaak vergeten?! En waarom zijn de plaatsen in het buitengewoon onderwijs zo schaars? Is het dan zo onaantrekkelijk om daar les te geven? Waarom worden de leerkrachten en scholen zo weinig ondersteund? Is het dan echt zo dat onze kinderen gewoon “vergeten” worden omdat ze in onze maatschappij vaak geen plaats in de arbeidsmarkt hebben? Waarom is alles in ons onderwijssysteem zo verouderd? Waarom moeten wij gaan kamperen voor een school? Echt, ik kan het je verzekeren: slapeloze nachten en veel tranen!
Dat zijn maar een paar vragen die me al weken bezighouden. Ik postte mijn gal op LinkedIn en kreeg meer dan 20.000 views en 170 comments, maar wat koop ik daarmee? Je las in de krant verschillende schrijnende verhalen van ouders die kampeerden aan diezelfde school in datzelfde weekend.
Maar wordt er iets aan gedaan?
Gaat er iets veranderen?
Is het Departement Onderwijs bekend met de problematiek?
Heeft Mr. Weyts de boodschap gekregen?
Ik vrees ervoor…
Als mama van een kind met een beperking blijf ik strijden: ieder kind heeft recht op aangepast onderwijs, vrijetijdsbesteding en leven binnen hun comfortzone. En die zone moeten we zelf creëren, want hulp is vaak ver te zoeken. Maar ik geef niet op! Diegene die mij beter kennen, weten dat ik weeral zit te broeden op het één en ander.
Wij hebben uiteindelijk een plaatsje kunnen bemachtigen op de school van onze voorkeur, maar er zijn ouders die op wachtlijsten staan en bang afwachten tot er een plaatsje vrijkomt. Is dat dan het nieuwe normaal?
Wat kunnen we eraan doen?
Mr. Weyts, u mag me altijd bellen. Gaan we samen eens een koffietje drinken? Cavaatje mag ook 🙂